„Pod warstwą komedii pokazuje rzeczy ważne i głębokie” – prof. W. Godzic o fenomenie Kevina

Chcemy chyba oglądać – i tu jestem absolutnie banalny – to co już widzieliśmy, to co jest sprawdzone. Ale za tym idzie coś głębszego i coś bardziej smutnego. Boimy się nowości. Nie wiemy jak zareagować np. na poważne kino ambitne, które by w tym czasie było nadawane i nawiązywało do motywu Bożego Narodzenia. Pewnie byśmy go nie oglądali. W Święta chcemy, żeby cały rok powtórzył się, czyli także filmy, które doskonale znamy. Chórem możemy wymieniać pewne kwestie. Myślę, że to wzbudza w nas wspólnotę. Sądzimy, że to jest takie polskie. Chciałbym, żebyśmy byli bardziej otwarci na inne sposoby zachowywania się podczas Bożego Narodzenia. To co mamy teraz jest bezpieczne, ale banalne.

U nas na początku lat 90. nie było filmów christmasowych. Wtedy nasza miłość do Ameryki była absolutna i bezwarunkowa. Na tej nutce film „Kevin sam w domu” został zaakceptowany jako zwyczajny, jeden z wielu filmów amerykańskich. Wszystko nam się tam podobało, że mieli paszporty i mogli w każdej chwili lecieć, a może nawet bez paszportów. Myśmy chłonęli taką amerykańskość tego filmu.

Film „Kevin sam w domu” gra z wartościami amerykańskimi. Gra, ponieważ nie hołduje im do końca, ale jest typowym hollywoodzkim filmem z happy endem. Pozycja rodziny jest dziwaczna. Jest to rodzina w rozpadzie. Jest ich dużo, mijają się, nie spotykają ze sobą, zapominają o sobie. Amerykanie wiedzą o co chodzi. W ogóle jest pewien atak na rodzinę, że nie spełnia ona swoich funkcji. Pokazano rzeczy ważne, prawdziwe i głębokie, ale pod warstwą tej znakomitej komedyjki. Ogląda się to fajne, ale po wyjściu z kina zastawiamy się – no dobrze, ta matka kocha tego syna, ale nie mogłaby zadbać o niego w inny sposób? Jaka jest rola rodzeństwa, kuzynów? Czy z tych ludzi, którzy nieustannie się biją, wyrosną osoby, które będą sobie pomagać? To są pytania, które chce postawić ten film, ale one nie są śmieszne.